Άποψη: Γιατί, ΔΕ θα ψηφίσω στις φοιτητικές εκλογές

Αντικρίζοντας σήμερα το πανεπιστήμιο, θύμωσα· θύμωσα πολύ που είδα κακόγουστες, αντιαισθητικές, ολότελα ανόητες αφίσες της δήθεν ευφάνταστης κομματικής νεολαίας, με συνθήματα παρωχημένα, χρώματα ξεθωριασμένα, να κρέμονται, ούτε καν επιδέξια, από ένα κτίριο που αγαπώ πολύ. Ενοχλούμουν έτσι και αλλιώς κάθε φορά που κάποιος έριχνε τον καφέ του ή κολλούσε τη μαστίχα του στο θρανίο ή έγραφε πάνω σε αυτό, ή πετούσε τα αποτσίγαρα της ενηλικίωσης του σε κάθε γωνιά ή έκλεινε με μανία τις πόρτες ή φερόταν στα βιβλία της βιβλιοθήκης σα να του ανήκαν από πάντα. Η αλήθεια είναι ότι, η έννοια της ιδιοκτησίας που τόσο αγάπησε ο φιλελευθερισμός, είναι σημαντική. Αυτό το κτίριο, μας ανήκει, ναι. Το ζήτημα είναι ότι, δεν ανήκει μονάχα σε εμάς. Ανήκει σε όλους μας· και σε αυτούς που ήταν πριν από εμάς και σε αυτούς που θα έρθουν όταν εμείς θα βρισκόμαστε στην αναπαυτική καρέκλα ενός γραφείου(πιθανολογώ) και θα πίνουμε το πάλαι ποτέ επαναστατικό και νυν κομφορμιστικό καφεδάκι μας.

Η εικόνα αυτή λοιπόν, με έθιξε· με λέρωσε, με δήθεν προοδευτικές μεθόδους προάσπισης των ιδεών και μετάδοσης των μηνυμάτων. Είναι εξοργιστικό πως, πιθανότατα, οι παρατάξεις που προέβησαν στην εν λόγω ενέργεια, καταδικάζουν τις αντίστοιχες των εθνικών εκλογών με τη δικαιολογία(πράγματι, δίκαιος λόγος) πως, είναι παρωχημένες, ενάντια στο περιβάλλον και αποπροσανατολιστικές! 

Με τα συνθήματα τους, μας ζητούν: να πολεμήσουμε, να αγωνιστούμε, να διεκδικήσουμε. Σπανίως να σκεφτούμε-αν και είναι αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο. Σπανίως να κατακτήσουμε γνώσεις που θα μας εμπνεύσουν. Ωραία· στο μεταξύ, είναι απαραίτητο, ενώ διεκδικούμε καλύτερη παιδεία να απαξιώνουμε το κτίριο και αυτό που συμβολίζει, βιάζοντας το ; Συμφωνώ. Πρέπει να αιτούμαστε· να ζητούμε ό, τι δεν έχουμε και χρειαζόμαστε. Πολλές φορές όμως, ξεχνούμε αυτά που έχουμε, δηλαδή, το προνόμιο ενός λειτουργικού, καλαίσθητου, ολοκαίνουριου κτιρίου, που πρέπει να είναι τόπος Παιδείας. Για να διεκδικήσουμε, είναι σωστό να καταστρέφουμε ό, τι έχουμε ; Οι αληθινές Ιδέες, δε χρειάζονται αφίσες· χρειάζονται επι-κοινωνία.

«Φοιτητικές παρατάξεις»

Δύο λέξεις που η μία, φτύνει την άλλη· δε μπορούν να συνυπάρξουν. Επειδή, η ιστορία των ανθρώπων μας έδειξε πως, κάθε «εμείς» χρειάζεται για να υπάρξει, «άλλους», υπέθετα πάντοτε πως, η πιο αρραγής, δυνατή και αποτελεσματική ομάδα, είναι αυτή, των φοιτητών. Άνθρωποι με χρωματιστές ιδέες, κουβαλούν καθημερινά τη σημαντικότερη περιουσία τους, τη σκέψη τους. Για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια από τη ζωή τους, τους δίνεται η δυνατότητα-κυριολεκτικά τους ζητείται- να σκεφτούν επίμονα, ποια επιθυμούν να είναι η θέση τους στον κόσμο· όχι σαν επισκέπτες μόνο μα, σαν αυριανοί διαχειριστές. Έχουν το προνόμιο να διαβάσουν, να επαναστατήσουν, να διαφωνήσουν, να εξεγερθούν, να φανταστούν, να απαιτήσουν, να αλλάξουν, να ανακαλύψουν, να μοιραστούν, να επιχειρηματολογήσουν, να ρωτήσουν και κυρίως, να μη μοιάσουν σε κανέναν άλλο· να είναι ο καλύτερος εαυτός τους(από όλους όσοι-αναπόφευκτα-θα ακολουθήσουν). 

Όσοι μετέχουν της Παιδείας, της πιο αποτελεσματικής δηλαδή μεθόδου για να μάθεις πώς να κοινωνείς, έχουν απέναντι τους ολόκληρο τον κόσμο· όσους δηλαδή, δεν έμαθαν ποτέ ή ξέχασαν, εντός του ενήλικου φιλελεύθερου περιβάλλοντος τους πως, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και τη δικαιοσύνη· δηλαδή, από την Παιδεία. Όταν λοιπόν, έχεις ολόκληρο τον κόσμο απέναντι σου, ποιο το νόημα να διασπάσαι ; να μικραίνεις και να εξαντλείς την επιχειρηματολογία και το πνεύμα σου απέναντι στα μέλη της ίδιας ομάδας ; 

Ακολουθώντας τις διαδικασίες της κοινωνίας που σε περι-βάλλει, δε γίνεσαι μεγάλος, γίνεσαι απλώς, Άλλος και χάνεις τη μοναδική ευκαιρία να δείξεις έναν διαφορετικό τρόπο να λειτουργήσει η κοινωνία και ο κόσμος· έναν τρόπο καλύτερο και πιο δίκαιο. Ας πούμε ότι, κατανοώ το να γεράσουν οι ιδέες και να πεθάνουν οι αξίες. Ας πούμε ότι, κατανοώ το να δειλιάσουμε και να κάνουμε στην άκρη. Ας πούμε ότι, κατανοώ το να κάνουμε ό, τι και οι Άλλοι που κάποτε απευχόμασταν να τους μοιάσουμε έστω και στο ελάχιστο. Ας πούμε ότι, κατανοώ το να επαναλάβουμε τα λάθη των Άλλων, να χρησιμοποιήσουμε τις ίδιες μεθόδους και τον ίδιο ξύλινο λόγο· τις ίδιες αφίσες που αλλάζουν τα μηνύματα μα, δε λύνουν τα προβλήματα, τις ίδιες σημαίες που ανεμίζουν μα, δεν ατενίζουν μία ιδέα, τις ίδιες εκλογές δήθεν Δημοκρατίας που επαναλαμβάνουν μια ανόητη ολιγαρχία, τα ίδια βλέμματα με τις ρυτίδες μιας ψεύτικης ελπίδας. Ας πούμε ότι, κατανοώ τον αναπόφευκτο θάνατο μας σε έναν κόσμο που περιμένει το πτώμα του πνεύματος μας μα, γιατί να πεθάνουμε από τώρα ;

Ελπίδα Παπαδοπούλου, φοιτήτρια του τμήματος Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας του Τ. Ε. Ι. Καστοριάς.

Υ. Γ. Γιατί έγραψα αυτό το κείμενο σήμερα; Γιατί, κουράστηκα να νιώθω αμέτοχη. Γιατί, θύμωσα και είναι υγιές να το εξωτερικεύω έτσι. Γιατί, θα μετάνιωνα αν δεν το έγραφα. Γιατί, ελπίζω. Γιατί, παιδεύομαι.