2 Χρόνια μετά...

Η σημερινή μέρα, η οποία πλησιάζει στο τέλος της,ήταν μία μέρα μνήμης για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Ένα παιδί πέφτει από σφαίρα αστυνομικού,ενός οργάνου ασφαλείας της χώρας. Πολλοί οι τρόποι,οι οποίοι τα ΜΜΕ προσπάθησαν να καλύψουν το γεγόνος,προβάλλοντας το ως μία αφορμή για την δράση κοινών ταραξιών. Οι διαδηλώσεις που έγιναν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη μας δείχνουν,πέρα από την όρεξη μερικών για φασαρίες,ότι λίγοι ξέχασαν το γεγόνος. Τυχαίο, δεν νομίζω.




Βλέποντας μία συνέντευξη της μητέρας του αδικοχαμένου παιδιού διακρίνω πως, ένα απλό και καθημερινό άτομο παρακίνησε τόσο κόσμο να αντιδράσει σε μία τέτοια ενέργεια. Ίσως είναι μια αφορμή για να σκεφτούμε περαιτέρω τα προβλήματα της χώρας. Η λεγόμενη κρίση που κρύβετε πίσω από το πέπλο της χρεωκοπίας,δημιουργεί μια πληθώρα κοινωνικών προβλημάτων, π.χ. ρατσισμό,εγκληματικότητα κ.α. Ως συνέπεια δημιουργήτε ένα θολό σκηνικό που δεν μας επιτρέπει να διακρίνουμε το πραγματικό πρόβλημα και να το αντιμετωπίσουμε, την διαφθορά. Έχουμε προφανώς στο χέρια μας το πιο δυνατό εργαλείο, τη δύναμη της μάζας. Ο υπάρχων ωχαδερφισμός έχει αποδείξει πως δεν οδηγεί πουθένα αλλά και οτι μόνο και εφόσον πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας θα υπάρξει μια αξιόλογη αλλαγή. Δύο χρόνια μετά λοιπόν έχουμε την ευκαιρία να δούμε καρέ-καρέ τη σαπίλα που μας περιβάλλει από ένα τέτοιο γεγονός που ενέπνευσε πολλούς να γράψουν,να φωτογραφίσουν, να τραγουδίσουν και ελάχιστους να δράσουν με κάποιο άμεσο τρόπο. Ο τρόπος γνώστος,αλλά μήπως χάθηκε η όρεξη για αλλαγή και μετατραπήκαμε σε κήρηκες μίας σκληρής και ελεγχόμενης πραγματικότητας? Η απόφαση δική σας.